Ze is niet gek. Ria heeft het heus wel door, dat ze ‘richting dementie’ gaat, vertelt ze haar nicht Anneke. Daarom heeft ze briefjes opgehangen, zodat ze weet dat Anneke in New York is geweest en ze het daarover kunnen hebben. “Erg hè. Ik denk dat ik nog maar een wijntje neem.”
In de zeven jaar voor haar dood volgt Anneke haar eigengereide tante, die misschien wel haar geheugen verliest, maar niet haar gevoel voor humor. Als haar nicht niet op bezoek is, houdt Ria haar op de hoogte via voicemails en telefoontjes – haar stem steeds aarzelender. De technologische vernieuwingen die het leven in haar appartementje met uitzicht op het Vondelpark in Amsterdam makkelijker moeten maken, verwarren haar alleen maar meer.
Terwijl de seizoenen achter het raam voorbijglijden, gaat Ria heen en weer tussen ontkenning en blijmoedige berusting. Ze is haar mantelzorgers meestal dankbaar, al zoekt ze soms ruzie uit frustratie over haar toenemende afhankelijkheid. Het naderende einde wordt nooit te zwaar in deze liefdevolle film, een bitterzoete, realistische schets van de laatste jaren van een leven.
